γλυκά όνειρα









και έπειτα έρχονται αυτές οι στιγμές
κάποιο βράδυ του Δεκέμβρη και σε καθιστούν τόσο ανέλπιστα ευάλωτο

ενώπιος ενωπίω σπάνιων συναισθημάτων και αισθήσεων στέκεις
αισθήσεων που σου φέρνουν ένα χαμόγελο στο στόμα
θυμάσαι πως είναι να γελάς με δυο διστακτικά δάκρυα στα μάτια ;
μα ακόμη και αν έχεις ξεχάσει θα υπάρχει πάντα μια κάρτα να σου υπενθυμίζει
πως είσαι ζωντανός
πως είσαι ευτυχισμένος
μια κάρτα ασπρόμαυρη
το τίποτα και το πάντα
μια ταιριαστή αντίθεση που δεν μπορεί να εκφραστεί χωρίς τα υπόλοιπα κομμάτια
αλλά ξέρεις πως αυτό το παζλ δεν ολοκληρώνεται,
μονάχα συμπληρώνεται

έτσι αποσβολωμένος, να γνέψεις μπορείς μοναχά καθώς χάνεσαι
σε αυτήν την μελωδία ενός πιάνου κόκκινου
που πάντα θα σου θυμίζει τις φράουλες
που δεν κατάφερα ποτέ να θαυμάσω
μα ξέρεις πως οι ζωές μας είναι όπως εκείνη η σβούρα
κοίταξέ την καθώς γυρίζει
θα δεις μια παρέα να αγκαλιάζεται
χαρά, λύπη, φιλοδοξίες, ικανοποίηση, όνειρα, αισιοδοξία, φόβος, ευτυχία, αγάπη, έρωτας
όλα συμπληρώνονται σ' ένα παράξενο μωσαϊκό
και δένονται σφιχτά γύρω απ' τον καρπό σου
να σου θυμίζουν πως μπορείς να πετάξεις
ακόμα και πάνω σε μια μινιατούρα ενός αεροπλάνου παλιού

η παιδική αναγκαιότητα μια πολυτέλεια που μόνο αυτοί κατέχουν
είναι αυτές οι στιγμές που σου δίνουν ζεστασιά
και μια ευτυχία τόσο αγνή όσο το γέλιο
που ακούς όταν ανοίγεις το δώρο σου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ











στιχάκια με το δάχτυλο στο τζάμι που παγώνει











Με το ραδιόφωνο σιγά                               

                 μες στ' απαλό σκοτάδι

















θα τρόμαζες αν ήξερες

πόσο















the sweetest dream will never do






Every moment spent with you is a moment I treasure







παλι σ' αναζητω
και παλι μου λειπεις
αλλα χαιρομαι που θα σε ξαναδω
σε βλεπω και τωρα
τωρα που η καρδια μου χτυπα γρηγορα
και εγω ανημπορος καθως ενα δακρυ κυλα στο μαγουλο μου
ΜΑ ΓΕΛΑΩ
ΜΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ
παντα διπλα σου θα βρισκεται η σκεψη μου



απο ευτυχια



αποκοιμηθηκα με ενα ξεχασμενο χαμογελο

ΣΕ                πολυ









επιβιωνοντας στη θολοτητα ενος αποκρουστικου οριζοντα








                                   

                                                            βλεποντας σε










αναζητωντας μιαν υπεροχή φτασαμε στην ακροθαλασσια

εσωτερικός μονόλογος








αν τα αστερια βγαινουν καθε βραδυ ειναι γιατι καποιος τα ζητα, καποιος τα 'χει αναγκη -













                                                                       παρασκηνιο μιας πραξης θεατρικης






naval





και ολόκληρο το βράδυ το όνειρό σου έβρισκε το χάδι μου
και γίνονταν μια σταγόνα ντροπαλή, διστακτική
μια σταγόνα καυτή που έσταξες πάνω μου
και αυτή με τρύπησε
με διαπέρασε, με μάτωσε

ένα άδειο μπαούλο ξεκλείδωσε
ξέρεις από κείνα τα γνώριμα με του καιρού τα γυρίσματα
αυτά που έχουν φθαρεί μα ποτέ τους δεν άνοιξαν

τώρα ευάλωτα ορθάνοιχτα
φανερώνουν αυτά που συνεχώς σε καθηλώνουν
που διαρκώς σε ψάχνουν

πρόσεξε το μπαούλο αυτό
μιας και είναι ο,τι πολυτιμότερο έχω
ο,τι πολυτιμότερο είχα ποτέ                     

τα μαλλιά σου μυρίζουν αρμύρα
αυτή η μελαγχολική μυρωδιά
ξέρεις πως αγαπώ την αρμύρα
την αγαπώ γιατί μου θυμίζει εκείνη
που μου έμαθε τόσα πολλά, τόσα μυστικά
άλλοι την είπαν θάλασσα, εγώ , μονάχα, μάνα

άλλες φορές απλά σταματώ να μιλώ και απλά σε κοιτάζω
σε κοιτάζω και γελάω
και ονειρεύομαι

ονειρεύομαι πως βρισκόμαστε ξαπλωμένοι και οι δυο
πάνω σε μια αμμουδιά
εκείνη με τη χρυσαφιά άμμο
που σου ζεσταίνει την ψυχή
και ξεχνάς τα πάντα

τώρα πια τίποτα δεν έχει σημασία
τώρα είμαστε μαζί και αγναντεύουμε
τη θάλασσα
τη ζωή που περνάει
μα εμείς διαλέγουμε να παγώσουμε το χρόνο
για ένα ιδανικό παρόν

σε λίγο ξημερώνει
ακούω την ανατολή να φθάνει με αυτήν την εύθυμη μουσική
σε κοιτώ καθώς κοιμάσαι
και το πρόσωπό σου είναι χαμογελαστό
αρχίζει να φωτίζεται όπως η πανσέληνος ψηλά λίγο πριν εγκαταλείψει το νυχτερινό υπερθέαμα 

είσαι πολύ όμορφη
γράφω στο μισοσκόταδο και σου λέω
πως είμαι ευτυχισμένος
ευτυχισμένος που σε κρατώ αγκαλιά
Ξημερώνει, όμορφη










οταν αμφιβαλλεις νιωσε την καρδια σου









μην φοβάσαι τα μεγάλα λόγια. να φοβάσαι αυτούς που δεν τα εννοούν.












Σε αγαπώ (όσο  το εννοώ θα το   λέω)

λουλουδι










"λενε οτι οταν κοιτας καποιον που αγαπας τοτε οι κορες των ματιων του μεγαλωνουν" και τα δικα σου ματια ειναι υπεροχα. σ' ευχαριστω






















πρισμα





χασανε το νοημα λεξεις που αλλοτε θεμελιωναν αξιες.
συμβιβασμος χωρις αιτια.
  -- -- - { ειπωμενα πολλα } μα υστερα τι θα υπαρξει ;
μια ωριμη - κατα τ' αλλα - γενια. μπροστα σε στημενες φαρσες ξεχνουν πως καθενας ειναι ιδιαιτερος
το ξεχνουν και υστερα πληγωνουν
-- >  πληγωνουν.,
[ -_ χωρις να ρωτουν ]



                                                    τοτες που ρομαντικος εφτασε να σημαινει γελοιος
τοτες που ολα φανταζαν τοσο ευκολα
                                    ξεχαστηκαν τα αισθηματα και εγιναν αναμνησεις

μικροι πολυ- αλλα οχι στην ηλικια--- στα ονειρα

προσεξε γιατι κοπηκες καποτε
και τα σημαδια εμειναν


μα γιατι τα σημαδια παντα μενουν;

και γιατι τα ονειρα δεν τα θυμομαστε ποτε;

ισως γιατι ειμαστε ακομα μικροι- μικροι πολυ- ή γιατι ετσι κανουν ολοι-

προσπαθεις να εισαι διαφορετικος απο τους διαφορετικους αλλα παλι νιωθεις κενο
κενο που θα αναπληρωθει με τον πιο ομορφο και ,εν δυναμει, επιπονο τροπο


πιστη χαμενη και αδεσποτη για ανθρωπους με ψευτικα ματια.
διαφερεις μα συμβιβαζεσαι θελοντας ή μη.


                                                                  τοτες που το λουλουδι εφτασε να σημαινει κατι γελοιο
που η σκληροτητα μας εκανε ολους τοσο απελπιστικα αυτονομους

θα 'θελα να ξεφυγω μα δεν μπορω. δεν ξερω και αν θελω

_________________________



μια βλακεια τοσο σιγουρη και τοσο υποθετικα αναγκαια
γριφοι, κωδικες, λεξεις, κρυπτογραφησεις

δεν τα αντεχω, μα δεν μπορω χωρις αυτα.

θυμος, ζηλια, πιστη, απιστια, γελιο, λυπη, φυγη, ληθη, αγκαλια, ονειρα

με κανουν τοσο ανθρωπο
τοσο ανυποφερτο.

μα δεν θα παψω να σ' αγαπω
ακομα και αν με ξεχασεις εστω και για ενα λεπτο, εστω και για μια μεθυσμενη στιγμη.  ]_)

(α?)διεξοδος





Η λαμαρίνα η λαμαρίνα όλα τα σβήνει.
         Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη
                    κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄το τιμόνι,
                            πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι

Pusteblume








κοιμάσαι έναν ύπνο γλυκό
και ξαφνικά ξυπνάς
σε αναστάτωσε μια μελωδία
γνωρίζεις πως είναι αυτή εκεί
σε αναστάτωσε;
μάλλον σε ταξίδεψε πάλι
δεν θες να μιλήσεις μην τυχόν σταματήσει να παίζει αυτόν τον παντοτινό σκοπό
ύστερα προσέχεις και βλέπεις να ξεπετάγονται χρώματα
διάχυση ρυθμών μέσα από χέρια μιας παντομίμας
μιας πρωινής επισκέπτριας

είναι εκεί
σαν όνειρο φαντάζει, σαν οπτασία
ο χρόνος γοργά διασχίζει τις ζωές μας
και είσαι αντιμέτωπος με μιαν αλήθεια τραυματική
πως υπάρχουν αυτές οι νύχτες που περνούν και που ίσως,
ίσως να μην ξανάρθουν
σαν τα "θερινά σινεμά" στις ψυχές δυο αθώων παιδιών
που ενώθηκαν μια νύχτα κάποιου Οκτώβρη

αν αποκοιμηθείς θα βρεθείς σε ένα ξέφωτο
με εκείνα τα περίεργα λουλούδια
θα κόψεις ένα και με ένα δάκρυ
θα φυσήξεις και όλα τα πέταλα εκεί πηγαίνουν στων ευχών σου τον καημό

θα φυσήξεις
και μια ηλιόλουστη Άνοιξη θα 'ρθει
θα φυσήξεις ξανά
και θα πετάξει σαν ένα ντροπαλό
χρυσαλιφούρφουρο στου ανέμου το χάδι


-κάποιος-

το ξέρεις;

ύστερα σταματάει να παίζει
χαμογελάει, σκύβει, ονειρεύεται
και εσύ ξυπνάς
κοίταξε το χέρι σου
ιδανικά πάλι μάτωσε

τι κρατάς;





ΓΑΡΓΑΛΗΤΟ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ






Τον 15ο αιώνα, στη Βαυαρία, τα μέλη της ευαγγελικής σέκτας "Αδελφότητα της Μοραβίας", εξαιτίας της αποστροφής τους απέναντι στη βία και την αιματοχυσία, όταν έπρεπε να εκτελέσουν κάποιον τον γαργαλούσαν μέχρι θανάτου







εκει οπου ανηκω














Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω






























swing your boogie-woogie heart













παρεκτροπές και υπερβολές
δυστροπίες και καταθλίψεις
εξάρσεις σε καιρούς κρύους
κι αν συνεχώς χάνομαι στο μονοπάτι της ζωής μου 
ξέρω πως στο τέλος θα αντέξω
λάθος παρμένες αποφάσεις
επιπόλαιη λογική σε ένα μυαλό που καίει
κι αν σχέδια εφεδρικά για την ζωή μου έκανα 
σωστό δεν ξέρω ποιο θα αποδειχτεί
αυτό που ήθελα το ξέχασα
γιατί φοβήθηκα
μικρός και αδύναμος φανερώθηκα
και κρύφτηκα στη σιγουριά μια πρέπουσας επιλογής
και αυτό που πάντα απεχθανόμουν 
αυτό κατάντησα 
" προσγειωμένος, συγκροτημένος"
παρακμή
μα ξαφνικά 'δες παραλόγου πράξη' εμφανίστηκες
δείχνοντάς μου αυτά που είχα σταματήσει να ονειρεύομαι
αθωότητά αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε
επιτακτικά αναγκαία
κι όσο και αν η θλίψη νομίζεις πως σε κυριεύει κατά καιρούς
πίστεψέ αυτό που βλέπω
τα σημάδια της χαράς στο πρόσωπό σου μιλούν καθαρά
όλοι πήραν κάτι από εσένα 
όλοι παίρνουν 
κάτι που τους λείπει 
κάτι που το έχεις εσύ

Τι δουλειά έχεις εσύ μαζί μου ;

δεν θέλω να με παίρνεις στα σοβαρά
τα μονοπάτια της ζωής μου φανερώνουν τις λάθος λογικές μου
ελάχιστα πράγματα εννοώ
ελάχιστα πράγματα κρατάω αυτά τα χρόνια
αξιοπρέπεια, όνειρα, αισθήματα
μονάχα αυτά 
αισθήματα ερωτηματικά
όπως αυτά τότε που σε πρωτοκοίταξα ερωτευμένος
όπως όταν μου φώναξες " σ' αγαπώ"
πάνω σε δυο ρόδες
όπως κάθε φορά που σε αντικρίζω
Σε κάθε ανατολή θα γελάω
Σε κάθε μουσική θα χορεύω
αυτόν τον χορό που μου έμαθες εσύ
εκείνη τη νύχτα όταν μόνο τα μάτια σου
λαμπύριζαν στο σκοτάδι 
έγνοιες μην έχεις μήτε ανησυχίες για το μέλλον
όλα θα τα καταφέρεις αρκεί να πιστεύεις 
δίωξε εφιάλτες και φερε αστέρια στη ζωή σου
αυτά σου αξίζουν 
Γιατί χωρίς εσένα δεν θα είχα θυμηθεί τα όνειρα που είχα παρατήσει 


Θέλεις να π ε τ ά ξ ο υ μ ε


 ΣΕ

















πόσο όμορφα περνάμε ...




Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου

δεν είναι δυνατόν να κοιμηθώ απόψε
μονάχα να σε κοιτάζω
έτσι που αποκοιμίζεσαι γλυκά
όμορφα όνειρα μιας όμορφης καρδιάς σαν την δική σου
ένα ξεχασμένο χαμόγελο φέρνει μια πρωτόγνωρη ευτυχία 
που θα με ζεσταίνει ακόμα και τις πιο κρύες νύχτες
μα θέλω να ξεφύγω από τέτοιες λέξεις 
που πάντοτε με στοίχειωναν
το γλυκό σου ξύπνημα θα μου προσφέρει μια ηλιαχτίδα 
τόσο ξεχωριστή 
που παρόμοιά της δεν υπάρχει 
θα έρθει και θα με ταξιδέψει για άλλη μια φορά
μπορώ να γυρίσω τον κόσμο ολόκληρο απλά με ένα σου βλέμμα


[ ]

απόψε σαν άλλοτε ....















The beauty of love as it was made to be












Δώσε μου το χέρι σου να το ακουμπήσω στης καρδιάς μου το όνειρο

Το χνώτο της αναπνοής σου ζεσταίνει αυτόν τον ουρανό,
αυτόν τον κρύο ουρανό

και μην σε νοιάζει
εγώ θα είμαι δίπλα σου
και μην στεναχωριέσαι
πάντα θα σε κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου
μαζί σου θα γελάω
μαζί σου θα πονώ


γιατί κοντά σου μπορώ να ζήσω
μπορώ να πετάξω

ψηλά
εκεί που ψευτιά και μίσος και λύπη δεν υπάρχει
σίγουρος πως όταν πέσω στο έδαφος

δεν θα πονέσω
γιατί εσύ θα είσαι εκεί

να ονειρεύεσαι

να ελπίζεις

να αγαπάς

να σε ερωτεύομαι σε κάθε κοίταγμα


Μην σταματάς να σφυρίζεις
Γιατί ξέρεις πως
« Η αγάπη δεν θα σε προδώσει, δεν θα σε τρομάξει, δεν θα σε υποδουλώσει,
ΘΑ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ»

Και αν μπρος σου τοίχος ψηλός σε φοβίζει και σε στοιχειώνει
Μαζί θα τον ζωγραφίσουμε με λίγο χρώμα από τις αχτίδες των ματιών σου

Δεν με νοιάζει η πραγματικότητα με τα προβλήματά της
Μονάχα εσένα να αγαπώ

Αυτό θέλω

Αυτό χρειάζομαι







Σε αγαπώ











Without you, today's emotions would be the scurf of yesterday's


«Υπάρχουν χέρια που σαν πέσεις σε σηκώνουνε ξανά»
μέσα από την μοναξιά γνΟρίζουμε τον εαυτό μας
Μοναξιά που κάποτε έφτανε σε ένα τόσο αδιέξοδο σημείο
Μοναξιά που ήταν απελπιστικά πολλά υποσχόμενη

Μα όχι τώρα

Τώρα μονάχα κάποια παράμερα απομεινάρια που έρχονται κατά καιρούς να μου θυμίσουν πως τον εαυτό μου όρισα μέσα από την μονοτονία μιας μοναξιάς αλλά τον γνώρισα μέσα από δυο πανέμορφα μάτια και ένα αληθινό χαμόγελο

Ίσως να έχεις κουραστεί να το ακούς μα μην σταματήσεις να γελάς
Όλο και πιο πολύ κάθε μέρα, όλο και πιο δυνατά
Ελευθερία που μόνο εσύ γνωρίζεις
Ανθρώπινο ιδεώδες ξεχασμένο-χαμόγελο- από πολλούς και σπάνιο όσο ένα ανοιχτορόδινο κυκλάμινο η ανάσα σου όταν ενώνονται οι σκέψεις μας

Γιατί ξέρεις πως κάποιες σκέψεις δεν πρέπει να λέγονται
Ακόμη και αν περάσουν δυο χρόνια
Και οι δικές σου οι σκέψεις είναι ξεχωριστές, είναι μοναδικές, είναι  ταξιδιάρικες
Είναι ΟΜΟΡΦΕΣ

Διάχυτες αισθήσεις
 όλα μου τα όνειρα ζωντανεύουν στον δικό σου χορό μιας μουσικής που κανένα χαρτί δεν μπορεί να αποτυπώσει
με ένα άνθος θα σου χαρίσω μια μελωδία
την πιο όμορφη που ίσως βρω μέσα στην καρδιά μου

 μαγεία

τώρα βλέπω αυτό το ουράνιο τόξο μες στο σκοτάδι
γίνομαι αδέξιος μα και ασυνήθιστα ήρεμος δίπλα σου
ξέρεις πως υποσχέσεις δεν έχω μάθει να δίνω μα πάντα τις τηρώ
και σου υπόσχομαι να σε αισθάνομαι,
μα μπερδεμένα λόγια ενός μπερδεμένου μυαλού
δεν μπορώ να γράψω αυτά που νιώθω
μα γνωρίζω μονάχα πως σε αγαπώ

μικρή όμορφη νεράιδα

  

«και τι θέλεις να κάνεις εσύ;»
Γλυκός ψίθυρος στο σκοτάδι
Μα και αν σου απαντώ να ξέρεις πως δεν ξέρω μια απάντηση δική μου
 Ίσως και να γνωρίζω μα να φοβάμαι να την πω

Τελικά το νόημα υπάρχει
Τώρα πια είμαι σίγουρος

Υπάρχει

Όταν γελάς, υπάρχει
Όταν ονειρεύεσαι, υπάρχει
Όταν σε σφίγγω στην αγκαλιά μου, υπάρχει
Όταν σου κρατώ το χέρι, υπάρχει
Όταν γράφω, υπάρχει
Όταν τρέχουμε στο σκοτάδι, υπάρχει
Όταν σε κοιτάζω, υπάρχει
Όταν παίζεις μουσική, υπάρχει
Όλες αυτές τις στιγμές μες στην απόλυτη σιωπή, τότες που μόνο η ανάσα σου ακούγεται, υπάρχει

Δεν θέλω να μου λένε για ένα βολικό μέλλον, ούτε και για μια ουτοπική πραγματικότητα
Θέλω μονάχα να ζήσω σε ένα παρόν φτιαγμένο από τις δικές σου ονειροπόλες ζωγραφιές


Τυχερός για πρώτη φορά στην ζωή μου
Τυχερός που είσαι κοντά μου
















«τόσοι αφεντόπουλοι όμορφοι ήταν εκεί στη μέση  μα μόνο ο Ερωτόκριτος της Αρετής αρέσει»

Το καλύτερο μαγικό που μου έκανες ποτέ









Σήμερα είμαι ικανοποιητικά χαρούμενος μπορώ να πω. Ούτε ο θολός ουρανός με θλίβει όπως τότε. Ούτε η ανήμερη θάλασσα όπως κάποτε που της έμοιαζε μια ψυχή. Σήμερα απλά είμαι χαρούμενος. Αλήθεια. Σ' ευχαριστώ.

η μελαγχολία της ευτυχίας












ξαφνικά συνειδητοποιείς πως περπατάς μοναχός
πως το κρύο σταμάτησε, πως γύρω σου δεν ακούγονται πια γέλια
απλά έφυγες
χωρίς σκέψη ή σκοπό
απλά έφυγα
είναι ώρες που δεν ελέγχω το «είναι»
και είναι ώρες που ψεύτικο φαντάζει το «φαίνεσθαι»
στιγμές τόσο μοναχικές
στιγμές τόσο ασφυκτικά ίδιες
σήμερα νιώθω κουρασμένος
ρυθμός τόσο αποκρουστικός ο ήχος των βημάτων μου
εικόνα τόσο αηδιαστική αυτή της σκιάς μου
μα ξέρεις πως και πάλι δεν θα σου πω
ξέρεις και πάλι πως δεν θα μιλήσω
γιατί απλά δεν θέλω να σ’ αλλάξω
γιατί η ελευθερία είναι τόσο όμορφη που ξέρεις πως δεν πρέπει ν’ αλλάζει και εσύ είσαι ελεύθερη
να ξέρεις πως πάντα θα σου χαμογελώ
ό,τι και αν συμβεί
μα δεν θέλω να τα σκέφτομαι
μα δεν πρέπει κιόλας
τώρα μονάχα περπατώ για άλλη μια φορά
«όλα αυτά που δεν λέγονται γρήγορα λησμονιούνται»
Έφυγα πάλι
απλά

ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ

Ήταν μια φορά... "μια φορά" που απο το πολύ που τη διηγήθηκαν ακούστηκε τόσες φορές... που έγινε πραγματικότητα.




"Η μαγεία διαρκεί μόνο όσο παραμένει η επιθυμία "



Ευτυχία είναι να αισθάνεσαι τη σιγουριά ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο




Χόρχε Μπουκάι

ένα κορίτσι με καλειδοσκοπικά μάτια





Picture yourself in a boat on a river,
With tangerine trees and marmalade skies.
Somebody calls you, you answer quite slowly,

                                        A girl with kaleidoscope eyes








Climb in the back with your head in the clouds and you're gone









με κοίταξες με αυτά τα υπέροχα, υπέροχα μάτια
μου χαμογέλασες με αυτό το παιδικό χαμόγελο
και μου φανέρωσες πως η αλήθεια μπροστά μου είναι, μα εγώ τυφλός την προσπερνώ
θέλει προσπάθεια να μην μπορώ να μιλήσω και θέλει κόπο να μην μπορώ να δω
μα το ξημέρωμα της αυγής θα παλιώσει όλα αυτά που στο σκοτάδι μοιάζουν τόσο σίγουρα
μα μην μπορώντας ποίηση να γράψω, μην μπορώντας τραγούδια να συνθέσω και μην μπορώντας πίνακες να ζωγραφίσω
σου λέω μονάχα ότι μπερδεύτηκα μες του μυαλού μου τα παιχνίδια
και τώρα πια σίγουρος δεν είμαι αν μπορώ να σου πω μια πραγματική αλήθεια
τώρα φίλοι παλιοί μα ξέρεις πως κάποτε σε είχα ερωτευτεί

Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις



γύρω σου υπάρχουν χρώματα
αλήθεια υπάρχουν
και είναι χρώματα όμορφα, χρώματα ζωντανά
οι άνθρωποι ξεχνάμε την ύπαρξή τους, μα εσύ όχι

δεν με πιστεύεις;
μα στο λέω εγώ
ε, λοιπόν και τι μ’ αυτό;
και επειδή στο λέω εγώ σημαίνει κάτι;
ισως να το έχεις ξανακούσει
ισως να στο έχουν ξαναπεί
ισως

μα αν δεν πιστεύεις εμένα τότε στάσου λιγάκι και σώπασε
ακου την καρδιά σου
μονάχα αυτήν

τριγύρω υπάρχει σιωπή
πως νιώθεις;
΄΄ μην φοβηθείς
μην χαθείς ΄΄
ο κόσμος πλάι σου χρώματα γεμάτος
οταν εσύ ονειρεύεσαι
οταν εσύ νιώθεις

να ξέρεις πως όταν γελάς το αισθάνομαι
κι αν έχεις απελπιστεί τότε κοίτα τη θάλασσα ένα απάνεμο δειλινό
τότε που ο ήλιος παίζει ανέμελος κρυφτό με τον αφρό
τότε που γεμίζει το πέλαγος μενεξέδες και γαζίες
αυτό είναι το χρώμα σου
με πιστεύεις;




                                                         Ps I love you    (δεν θυμάμαι αν στο είχα πει)














Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------








Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τί χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
- Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι. Κοίταξε μακριά στο κενό.Και δάκρυσε

απόσπασα απο το βιβλίο
το χρώμα του φεγγαριου- αλκυόνη παπαδάκη (ισως το πιο συναισθηματικό βιβλίο που διάβασα ποτέ)

ανθρώπινα εσωτερικα ΙΙΙ

αν μόνο πιστέψεις...έστω για μια στιγμή







I want to live, I want to give
I've been a miner for a heart of gold.
It's these expressions I never give

That keep me searching                                               for a ΗΕΑRT of gold









                                                                        and I'm getting old


ανθρώπινα εσωτερικά ΙΙ



                          Πόσες ματαιοδοξίες χωράει μια λύρα χρυσή;









                                                                                   Βρείτε ΑΝΘΡΩΠΟΙ μια απάντηση τόσο διπλωματική όσο και βολική


Ανθρωπινα Εσωτερικα σε Dsus2

σε παρακαλώ μίλα ψιθυριστά
η φωνή σου αντίκρισμα δεν βρήκε και χάθηκε
το τραγούδι σου περιμένει ακόμη μελωδία

σβήσε το φως των ματιών μου
δεν θέλω να βλέπω άλλο μια βολική πραγματικότητα

ας είμαστε ρεαλιστές
ο κόσμος δεν χωράει άλλους ονειροπαρμένους
απόμερα τους σπρώχνει
σε έναν πλανήτη με ένα τριαντάφυλλο μοναχά
και τους αφήνει να περιμένουν

αλλαγές σε ένα κρίσιμο σημείο
στο πιο κρίσιμο ίσως
αλλαγές που με ένα φύσημα παύουν
αλλαγές που δεν σ’ αλλάζουν
αλλαγές που δεν μ’ αλλάζουν

γι’ αυτό σου γνέφω μούσα
σταμάτα το τραγούδι και άφησε την άρπα
ιστορίες έχουν ακουστεί
μα τις ξεχάσαμε πια

αν μπορέσεις φύγε
και μην γυρίσεις ποτέ ξανά
αλλά σε ικετεύω
μίλα ψιθυριστά

and I forget, I forget the movie song


σήμερα είδα ένα σπουργίτι να δακρύζει
πετούσε δίπλα απ’ το παράθυρό μου
εγώ πήγαινα σε μέρη φιλόξενα
μα ο νους μου βρισκόταν περά από θάλασσες

Θυμήθηκα ξανά εκείνα τα λόγια

Πίστεψε με σε καταλαβαίνω περισσότερο απ’ όσο νομίζεις
περισσότερο απ’ ότι καταλαβαίνω εγώ εμένα


Σήμερα κοίταξα τον ουρανό και ήταν συννεφιασμένος πολύ
μα ξέρεις πως πάνω απ’ τα σύννεφα
υπάρχει γαλήνη
εκεί το φως μπλέκεται με τα όνειρα
και δημιουργεί μια υπέροχη ψευδαίσθηση
νομίζεις πως έσπειρες τον ουρανό με τα χρώματα της πνοής σου

Εύχομαι να το αντικρίσεις κάποτε το θέαμα αυτό
και να νιώσεις όπως κι εγώ εκείνην την στιγμή
τότες  τα εμπόδια μικραίνουν μπρος στη θέληση
και στην έγνοια
τότες είναι που ακούς από τα κύματα φωνή

Όχι δεν το φαντάζεσαι
το έχω δει, το έχω ακούσει
τότες νιώθεις πιο δυνατός
νιώθεις τόσο ξεχωριστός γι’ αυτό που αισθάνεσαι

Ε λοιπόν, σ’ αγαπώ όπως το δάκρυ του σπουργιτιού που είδα σήμερα
Λένε πως όταν το σπουργίτι δακρύσει

Πεθαίνει

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι


Επιτέλους! Ένα ζεστό πρωινό
προσφέρει ο καλόκαρδος ήλιος
σε όσους το χρειάζονται

Περπατώ σιωπηλός
Οι σκέψεις μου άδειες
Και ούτε θέλω να σκεφτώ τίποτα

Δες!

Κοιτάζω αυτό το θαύμα που ξετυλίγεται μπρος μου
Και αναλογίζομαι πόσο ευλογημένος είμαι

Οι λέξεις δεν έχουν χώρο εδώ
Όχι
Εδώ βασιλεύει η γαλήνη
Η δυστυχία δεν έφτασε ποτέ εδώ

Όλα τριγύρω μυρίζουν θυμάρι και χαμόμηλο
Κι εσύ μεθάς
 κι εσύ χαμογελάς

Ένα γαλάζιο πέπλο ,
Μια συμφωνία στοιβαγμένων ονείρων είναι η θάλασσα
Και αυτό το ζεστό πρωινό την συντροφεύει




Το μόνο που με θλίβει είναι ότι δεν είσαι δίπλα μου να μπορέσω να σου ψιθυρίσω πως νιώθω,
να σου δείξω αυτόν τον άρτιο κόσμο μιας φθινοπωρινής σονάτας

καπου υπαρχει ενα νησι




σε είδα πάλι για μια στιγμή
και κοντοστάθηκα λίγο για να χαζέψω την δική σου απλότητα
μα άλλωστε η ζωή μας δεν είναι απλή;
απλότητα σε καθετί ωραίο και μαγικό, καθετί που αξίζει να μας παρασύρει σ’ εκείνον τον άγνωστο χορό
μιας ελεύθερης φύσης όπως είσαι εσύ

η αλήθεια είναι πως σε ερωτεύομαι τόσο ξαφνικά και τόσο αληθινά κάθε στιγμή που περνά
που μπερδεύω τις σκέψεις
ακολουθώ το βήμα σου και όλα μοιάζουν τόσο ξεχασμένα
και τόσο ανείπωτα
σαν να μην συνέβησαν ποτέ
στα χνάρια των βημάτων σου πατώ μιας και εκεί ξέρω πως δεν θα πέσω ,
δεν θα σκοντάψω

μονοπάτι σε ένα νησί άγνωστο
μα ξέρω πως "κάπου θα υπάρχει"
ναι καλά το κατάλαβες
είναι το νησί με την χρυσή άμμο εκεί όπου πρώτη φορά σε είδα
τότες που γελάσαμε δυνατά και χαθήκαμε στην μουσική μιας φυσαρμόνικας
μια φυσαρμόνικας βραχνής


τώρα γνωρίζεις την ευάλωτη φύση μου
τώρα γνωρίζεις ένα κομμάτι μιας ευάλωτης ψυχής
που στέκει εκεί
σ' εκείνο το νησί χωρίς δράκους, χωρίς κακούς


σε παρακαλώ ψιθύρισε μου ένα στίχο
               και εγώ υπόσχομαι να τον κάνω τραγούδι
                                   τραγούδι για 'σένα




και θα 'μαστε σταγόνες στο γιαλό

                                                                         Κι είν' ένα φως μες το σκοτάδι
                                                                                                                        που σου ταιριάζει να φοράς





Παράξενο ξύπνημα
Και αντίκρυ σου βλέπεις να στέκει εκείνη η γνώριμη μαύρη φιγούρα
Δεν μιλάει
Μόνο σου γνέφει
Αυτή η μαύρη πεταλούδα σε περιμένει δυο χρόνια τώρα
Καθώς ο κόσμος έγινε πια κάτοπτρο του εαυτού του
Και στιγμές γρήγορες του παίρνουν την αλήθεια


Μα να!
Κοίτα καθαρά!
Μια σκέψη ήρθε και σε συνεπήρε
Ταξίδεψε από μακριά μα δεν ξεθώριασε
Έζησε και αυτή σαν εσένα

Μα δεν ξεθώριασε



Και καθώς θα την ερωτεύεσαι
Μια πεταλούδα πολύχρωμη θα πετάξει ψηλά
Πάνω της εσύ
Μια ευχή θα γεννηθεί
Σαν άνεμος θα περνάς την πιο απόκρημνη χαράδρα
Θυμήσου τα οκτώ σφυρίγματα στο σκοτάδι και
Ξαναγέλασε
Και τότε θα δεις ότι οι ήλιοι βγαίνουν στην μέση του δεκεμβρη
Πάντα θα ανατέλλουν καταμεσής του χειμώνα


Τώρα πια μπορείς να μιλήσεις στον εαυτό σου
Τραγούδα τον δικό σου ρυθμό που θα μας φέρει πιο κοντά
Να ’ ξερες πόσο σου ταιριάζει να γελάς



στην δική σου νότα ατενίζω τα αστέρια και βλέπω αυτό που πάντα ήταν εκεί λαμπερό
φωτεινό στον ξάστερο ουρανό της ψυχής σου
το ποιητικό «μπορούμε να κατοικήσουμε» ηχεί συνέχεια στην καρδιά μου που πάει να σπάσει

και είμαι ευτυχισμένος γιατί    "Όσα έχω ζήσει, όσα έχω νιώσει, τώρα φωτίζονται ξανα, όσα για σένα βαθιά έχω σώσει μικρά γαλάζια μυστικά"


«Κάποτε θα μου δίνεις ένα βλέμμα
κάποτε θα σου τραγουδώ»















βαθιά θα κοιταχτούμε
και θα'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό


«μίλα μου ψιθυριστά αν μου μιλάς για αγάπη»


Μα ύστερα δεν ξέρω πώς να στο πω
Είναι και ο καιρός που αλλάζει, είναι και πως φοβάμαι πως στο τέλος θα λυγίσω
Σε αυτήν την θλίψη που περιμένει καρτερικά δίπλα μου
Ίσως φύγεις
Ίσως φύγω
Ίσως ανατείλεις
Και ίσως δύσω στέλνοντάς σου τις τελευταίες μου αχτίδες
Που σιγουριά δεν θα σου φέρουν
Αλλά ξέρεις πως ο ουρανός σκοτείνιασε για ακόμα μια φορά και το κρύο ίσως έρθει
Μα όταν οι αχτίδες φανούν το χαμόγελό σου θα είναι ξάστερο
θα είναι αληθινό
Λένε πως κάποιες αχτίδες χάνονται
εγώ απλά λέω μεταμορφώνονται σε λάμψεις ζωής ορατές σε δυο μοναχά καρδιές
Περνάς το πρίσμα μιας ραγισμένης ψυχής και καρτερικά ενώνεις τα κομμάτια
μέχρι που διακρίνεις και την δική σου κάπου εκεί κοντά

«μίλα μου ψιθυριστά αν μου μιλάς για αγάπη»
Γιατί το φως της σελήνης θα μας βρει μονάχους και το ξύπνημα της μέρας θα ζεστάνει δυο καρδιές αγνοούμενες σε μια κοιλάδα με κυκλάμινα
Έτσι, λοιπόν, θα σ’ αγαπώ και μια βραχνή κιθάρα θα αποτυπώσει όσα μια καρδιά νιώθει στο σκοτάδι
Γιατί ξέρεις πως άμα το πιστέψεις μπορείς να βρεις την χαμένη ηλιαχτίδα στο τέλος της ίριδας

αδεια σκεψη



κανε ησυχια να ακουσω τη σιωπη__

Κανείς δεν είναι εδώ κι ας χρειάζεται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

                     
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στα χέρια σας, στο λαιμό σας


                                                                               Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

Awake My Soul

Where you invest your love, you invest your life
Where you invest your love, you invest your life


έχοντας περάσει από τα περισσότερα είδη μουσικής και αδυνατώντας να γνωρίζω που βρίσκομαι ή που θα καταλήξω έστω, ένα είναι σίγουρο : ψάχνω στίχους, μικρές μαγικές λέξεις που ίσως μπορέσουν να εισέλθουν στον κόσμο όπου βρίσκονται οι δικοί μου στίχοι και θα μπορέσουν να συνυπάρξουν.
η αλήθεια είναι πως η ανεύρεση τέτοιων στίχων είναι λίγο δύσκολη. ο λόγος είναι φυσικά το χρήμα. βλέπω συγκροτήματα να ξεπουλιούνται για λίγο χρήμα, λίγη δόξα με συνέπεια την δημιουργία τραγουδιών με φαστ-λυρικς όπως τα λέω εγώ. αλλά να μου πεις είναι αναμενόμενο. εδώ άνθρωποι ξεπουλιούνται για το χρήμα.
από την άλλη ξέρεις ότι κάποιοι άνθρωποι ήρθαν σε αυτήν εδώ τη ζωή για έναν σκοπό και μόνο. για να γράψουν κάποιες μικρές μαγικές λέξεις, στην κατάλληλη σειρά έτσι ώστε να σχηματίσουν στίχους που ξεπερνούν οποιαδήποτε φαντασία ή νου. υπερβολικό ίσως αυτό.
σαν στίχο-θηρευτής και εγώ λοιπόν ψάχνω εδώ και αρκετό καιρό για νέα συγκροτήματα με ψυχή αντάξια των Σκαθαριών που συγκλόνισαν όλο το σύμπαν με τα τραγούδια τους.
Πως όμως κρίνουμε αν ένα τραγούδι έχει "καλούς" στίχους?
πιστεύω είναι προσωπική υπόθεση.
εγώ το κρίνω από το αν η ανάσα μου γίνεται πιο ασθενής, αν η καρδιά μου κτυπάει πιο δυνατά και τέλος αν δακρύζω.
έχω γνωρίσει ,ευτυχώς, ανθρώπους που καταθέτουν την ψυχή τους σε μια κόλλα χαρτί ,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
χμμ με έχει πιάσει η φλυαρία.
ας τελειώνω σιγά σιγά : όταν πρωτάκουσα(τυχαία ομολογώ) το AWAKE MY SOUL πραγματικά αφυπνίστηκε η ψυχή μου με συνέπεια να κλονιστώ και να νιώθω μια αισιοδοξία ότι ίσως-ίσως-ίσως η εποχή των σπουδαίων στίχων δεν εχει τελειώσει. δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια του συγκεκριμένου συγκροτήματος, πάντως νιώθω ευγνώμων που δημιουργήθηκε.
όλα αυτά τα έγραψα σαν φόρο τιμής στην συγκίνηση που μου προκάλεσε το άκουσμα του τραγουδιού αυτού. ευχαριστώ






Lend me your hand and we'll conquer them all
But lend me your heart and I'll just let you fall
Lend me your eyes I can change what you see
But your soul you must keep, totally free







"Music is what feelings sound like."




“Music speaks what cannot be expressed, soothes the mind and gives it rest, heals the heart and makes it whole, flows from

 heaven to the soul.”







“Music and rhythm find their way into the secret places of the soul”



"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων,όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι....."


σκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαισκεφτομαι
θυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαιθυμαμαι
απουσιαπουσιαπουσιαπουσιαπουσιαπουσια--ενα ανεξαντλητο ονειρο--απουσιαπουσιαπουσια











ακου τη μελωδια και αυτο πιστευω φτανει