Για κάθε ύπαρξη






οι πιο απόκρυφοι λυγμοί αντηχούν εδώ το βράδυ
μες από στόματα λυμένα, λεύτερα
ψάχνουν το δικό τους νότο να πετάξουν οι απόδημες φωνές
κάποιο γέλιο ν'ανταμώσουν σε μια υπέρβαση να ενωθούν
κι όταν στα χέρια μου τόσοι θα στηριχθούν
όσες κι οι φουρτούνες
σε 'κείνα που στηρίχθηκα
στο πέλαγο μην πέσω
νιώθω σου λέω, μια εξάρτηση σαν του φεγγαριού τον ήλιο
μες από ήχους και φωνές
βρίσκεις αυτό που ψάχνεις
ήτανε μπρος σου πάντοτε αυτός ο λυτρωμός
και σαν όνειρο κυλάει ο χρόνος
και στέκουμε ευάλωτα κενοί

όλου του κόσμου οι καημοί εδώ μέσα θα σε βρούνε
κάποια στιγμή στάσου, ονειρέψου, σκέψου, λύγισε, δάκρυσε,
άγγιξε και νιώσε
και κάθε φορά
δυνατότερος θα βγεις