η ιστορία ενός τρελού





χάρτινε αϊτέ εσύ εκεί ψηλά
πες μου τι βλέπεις, λύπη μήτε χαρά ;
μα κι αν τυφλός γεννήθηκες
τον ήλιο μονάχα σκιάχτηκες
να μάθεις να πονάς

αϊτέ μου πάτερα με χρυσά φτερά
κοίτα να μάθεις την αλήθεια για τη ζωή σου
αγάπησες όνειρα, σχήματα, λευτεριά
τώρα σκισμένος προσμένεις την τελευταία πνοή σου

κάποτε ήσουν σίγουρος πως εκεί ψηλά
πετάς ανάλαφρος δίχως μοναξιά
τα σύννεφα και τα αστέρια νόμισες θα σου κρατούσαν συντροφιά
μα έζησες
έπεσες
άλλαξες για μια ακόμη, στερνή, φορά











Pansy

  

Μες τη  βροχή τραγουδώ σκοπούς, δικούς μας ρυθμούς
να 'ξερες πόσο μου λείπεις
σε βλέπω μα δε σε κοιτώ
τα μάτια σου δυο φλόγες
κι εγώ είμαι ακόμα εδώ

Μια φωνή τόσο γαλήνια
πόσο ανάγκη, αγάπη μου, να 'ξερες  πως την έχω

Μου φτάνει που στα όνειρα μου έρχεσαι και με βρίσκεις
να στέκω σ' αυτήν την ακροθαλασσιά
εκεί που μου αλλάζει τη ζωή
ο ήλιος και το βασίλεμά του
με βρίσκεις και με φιλάς
ανθίζεις και σφυρίζεις
θυμάσαι τότε στα σκοτεινά
κι οι δυο μας μια αγκαλιά γίναμε
σκαρώναμε ταξίδια μακρινά

ταξίδια στο τέλους του κόσμου
για χώρες άγνωστες
σαν δυο μικρά αποδημητικά χελιδόνια
θα κινούσαμε για μέρη ηλιόλουστα, ζεστά
την μεταφορά ερωτευτήκαμε την κάναμε δική μας
ερωτευτήκαμε την αυγή, τη θάλασσα, τη σελήνη, τα χρώματα της δύσης, τον ουρανό, τα όνειρα

ερωτευτήκαμε
ερωτευτήκαμε
ερωτευόμαστε

για μουσικές του δρόμου
ξενύχτια και ποτά
θα ταξιδεύαμε και όλα πίσω μας
ταξίδι της ψυχής, χωρίς γυρισμό

θα έχουμε, τουλάχιστον, κάθε ανατολή
και κάθε ηλιοβασίλεμα να μας θυμίζουν στίχους και σκοπούς

θα έχουμε τον ουρανό
τα αστέρια να μετράμε
και ας είμαστε ξεχωριστά όμορφοι
στην δικιά μας ρότα

πλούσιοι
αυτάρκεις
σίγουροι


















αλλαγή





Ξυπνήσανε και βρεθήκαν στα συντρίμια
σαν καθρέπτης έσπασε η εύθραυστη καρδιά τους
αύριο θα το ξεχάσουν
πάντα έτσι γίνεται

Σε κοιτάζουν μ' αυτά τα μάτια
όλο χαμένες ελπίδες και όνειρα βυθισμένα σε λήθη αιώνια

Τι μπορείς να απαντήσεις;

Η ύπαρξη τους έγινε δύσκολη
μιας και η προσπάθεια έπαψε να μετράει
σε έναν κόσμο που τα τόξα τα ουράνια είναι άχρωμα
και στο τέλος πόνοι και λυγμοί

Τι μπορείς να απαντήσεις;

Σε αυτά τα στόματα τα διψασμένα
που ξέρουν μόνο να γελούν

Αλήθεια μεγάλη μόνο να πούνε μπορούν
μα εσύ τα κάνες να σιωπήσουν
κοίταξε αυτά τα άδεια, δακρυσμένα μάτια μονάχος σου
γιατί εγώ δεν αντέχω

Τόσα χρόνια χρειάστηκες και ακόμα δεν έμαθες
κοίταξε στα μάτια τους και φώναξε

Χαμογελάστε