Για κάθε ύπαρξη






οι πιο απόκρυφοι λυγμοί αντηχούν εδώ το βράδυ
μες από στόματα λυμένα, λεύτερα
ψάχνουν το δικό τους νότο να πετάξουν οι απόδημες φωνές
κάποιο γέλιο ν'ανταμώσουν σε μια υπέρβαση να ενωθούν
κι όταν στα χέρια μου τόσοι θα στηριχθούν
όσες κι οι φουρτούνες
σε 'κείνα που στηρίχθηκα
στο πέλαγο μην πέσω
νιώθω σου λέω, μια εξάρτηση σαν του φεγγαριού τον ήλιο
μες από ήχους και φωνές
βρίσκεις αυτό που ψάχνεις
ήτανε μπρος σου πάντοτε αυτός ο λυτρωμός
και σαν όνειρο κυλάει ο χρόνος
και στέκουμε ευάλωτα κενοί

όλου του κόσμου οι καημοί εδώ μέσα θα σε βρούνε
κάποια στιγμή στάσου, ονειρέψου, σκέψου, λύγισε, δάκρυσε,
άγγιξε και νιώσε
και κάθε φορά
δυνατότερος θα βγεις

να ανθισει με ολα τα βιολια μια τοσο ομορφη βυσσινια οσο τα ματια σου





Φύσα, φύσα το

                     Χρυσαλιφούρφουρο, 
                                         φύσα το την Άνοιξη να φέρεις.
               Κι αν πετάξει σαν φτερό και πούπουλο, 
                                                         κάποιος

                                                                                                  σ’ αγαπάει και (δεν?) το ξέρεις.

όταν χαράζει






και είναι ένας στίχος ερωτικός που δεν θυμάμαι πως πηγαίνει
πετά εκεί ψηλά και σαν στρόβιλος σε πλησιάζει
καθισμένη στο πέρας του σύννεφου
μάγεψες τον ουρανό ν΄αστράφτει
και το χρώμα του κι οι εκφράσεις
όλες δικές σου πινελιές

Μ' αρέσει έτσι συνεπαρμένη να σε βλέπω σαν προσπαθείς τ'άστρα να μετρήσεις
διαφορετική
μια καρδιά που τόσο τον ήλιο λαχταρά

έτρεξες πλάι μου και χαθήκαμε από προσώπου γης
το πρωινό μας βρήκε δίπλα στα κύματα
τα μπλεγμένα όμορφα μαλλιά σου
δυο ρόδινα χείλη
και μια αξέχαστη μυρωδιά αρμύρας

άνοιξες τα βλέφαρα σου και ντράπηκες



                                                                θα πέθαινα για 'σένα




Σ' αγαπώ
οπτασία