and I forget, I forget the movie song


σήμερα είδα ένα σπουργίτι να δακρύζει
πετούσε δίπλα απ’ το παράθυρό μου
εγώ πήγαινα σε μέρη φιλόξενα
μα ο νους μου βρισκόταν περά από θάλασσες

Θυμήθηκα ξανά εκείνα τα λόγια

Πίστεψε με σε καταλαβαίνω περισσότερο απ’ όσο νομίζεις
περισσότερο απ’ ότι καταλαβαίνω εγώ εμένα


Σήμερα κοίταξα τον ουρανό και ήταν συννεφιασμένος πολύ
μα ξέρεις πως πάνω απ’ τα σύννεφα
υπάρχει γαλήνη
εκεί το φως μπλέκεται με τα όνειρα
και δημιουργεί μια υπέροχη ψευδαίσθηση
νομίζεις πως έσπειρες τον ουρανό με τα χρώματα της πνοής σου

Εύχομαι να το αντικρίσεις κάποτε το θέαμα αυτό
και να νιώσεις όπως κι εγώ εκείνην την στιγμή
τότες  τα εμπόδια μικραίνουν μπρος στη θέληση
και στην έγνοια
τότες είναι που ακούς από τα κύματα φωνή

Όχι δεν το φαντάζεσαι
το έχω δει, το έχω ακούσει
τότες νιώθεις πιο δυνατός
νιώθεις τόσο ξεχωριστός γι’ αυτό που αισθάνεσαι

Ε λοιπόν, σ’ αγαπώ όπως το δάκρυ του σπουργιτιού που είδα σήμερα
Λένε πως όταν το σπουργίτι δακρύσει

Πεθαίνει

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι


Επιτέλους! Ένα ζεστό πρωινό
προσφέρει ο καλόκαρδος ήλιος
σε όσους το χρειάζονται

Περπατώ σιωπηλός
Οι σκέψεις μου άδειες
Και ούτε θέλω να σκεφτώ τίποτα

Δες!

Κοιτάζω αυτό το θαύμα που ξετυλίγεται μπρος μου
Και αναλογίζομαι πόσο ευλογημένος είμαι

Οι λέξεις δεν έχουν χώρο εδώ
Όχι
Εδώ βασιλεύει η γαλήνη
Η δυστυχία δεν έφτασε ποτέ εδώ

Όλα τριγύρω μυρίζουν θυμάρι και χαμόμηλο
Κι εσύ μεθάς
 κι εσύ χαμογελάς

Ένα γαλάζιο πέπλο ,
Μια συμφωνία στοιβαγμένων ονείρων είναι η θάλασσα
Και αυτό το ζεστό πρωινό την συντροφεύει




Το μόνο που με θλίβει είναι ότι δεν είσαι δίπλα μου να μπορέσω να σου ψιθυρίσω πως νιώθω,
να σου δείξω αυτόν τον άρτιο κόσμο μιας φθινοπωρινής σονάτας

καπου υπαρχει ενα νησι




σε είδα πάλι για μια στιγμή
και κοντοστάθηκα λίγο για να χαζέψω την δική σου απλότητα
μα άλλωστε η ζωή μας δεν είναι απλή;
απλότητα σε καθετί ωραίο και μαγικό, καθετί που αξίζει να μας παρασύρει σ’ εκείνον τον άγνωστο χορό
μιας ελεύθερης φύσης όπως είσαι εσύ

η αλήθεια είναι πως σε ερωτεύομαι τόσο ξαφνικά και τόσο αληθινά κάθε στιγμή που περνά
που μπερδεύω τις σκέψεις
ακολουθώ το βήμα σου και όλα μοιάζουν τόσο ξεχασμένα
και τόσο ανείπωτα
σαν να μην συνέβησαν ποτέ
στα χνάρια των βημάτων σου πατώ μιας και εκεί ξέρω πως δεν θα πέσω ,
δεν θα σκοντάψω

μονοπάτι σε ένα νησί άγνωστο
μα ξέρω πως "κάπου θα υπάρχει"
ναι καλά το κατάλαβες
είναι το νησί με την χρυσή άμμο εκεί όπου πρώτη φορά σε είδα
τότες που γελάσαμε δυνατά και χαθήκαμε στην μουσική μιας φυσαρμόνικας
μια φυσαρμόνικας βραχνής


τώρα γνωρίζεις την ευάλωτη φύση μου
τώρα γνωρίζεις ένα κομμάτι μιας ευάλωτης ψυχής
που στέκει εκεί
σ' εκείνο το νησί χωρίς δράκους, χωρίς κακούς


σε παρακαλώ ψιθύρισε μου ένα στίχο
               και εγώ υπόσχομαι να τον κάνω τραγούδι
                                   τραγούδι για 'σένα




και θα 'μαστε σταγόνες στο γιαλό

                                                                         Κι είν' ένα φως μες το σκοτάδι
                                                                                                                        που σου ταιριάζει να φοράς





Παράξενο ξύπνημα
Και αντίκρυ σου βλέπεις να στέκει εκείνη η γνώριμη μαύρη φιγούρα
Δεν μιλάει
Μόνο σου γνέφει
Αυτή η μαύρη πεταλούδα σε περιμένει δυο χρόνια τώρα
Καθώς ο κόσμος έγινε πια κάτοπτρο του εαυτού του
Και στιγμές γρήγορες του παίρνουν την αλήθεια


Μα να!
Κοίτα καθαρά!
Μια σκέψη ήρθε και σε συνεπήρε
Ταξίδεψε από μακριά μα δεν ξεθώριασε
Έζησε και αυτή σαν εσένα

Μα δεν ξεθώριασε



Και καθώς θα την ερωτεύεσαι
Μια πεταλούδα πολύχρωμη θα πετάξει ψηλά
Πάνω της εσύ
Μια ευχή θα γεννηθεί
Σαν άνεμος θα περνάς την πιο απόκρημνη χαράδρα
Θυμήσου τα οκτώ σφυρίγματα στο σκοτάδι και
Ξαναγέλασε
Και τότε θα δεις ότι οι ήλιοι βγαίνουν στην μέση του δεκεμβρη
Πάντα θα ανατέλλουν καταμεσής του χειμώνα


Τώρα πια μπορείς να μιλήσεις στον εαυτό σου
Τραγούδα τον δικό σου ρυθμό που θα μας φέρει πιο κοντά
Να ’ ξερες πόσο σου ταιριάζει να γελάς



στην δική σου νότα ατενίζω τα αστέρια και βλέπω αυτό που πάντα ήταν εκεί λαμπερό
φωτεινό στον ξάστερο ουρανό της ψυχής σου
το ποιητικό «μπορούμε να κατοικήσουμε» ηχεί συνέχεια στην καρδιά μου που πάει να σπάσει

και είμαι ευτυχισμένος γιατί    "Όσα έχω ζήσει, όσα έχω νιώσει, τώρα φωτίζονται ξανα, όσα για σένα βαθιά έχω σώσει μικρά γαλάζια μυστικά"


«Κάποτε θα μου δίνεις ένα βλέμμα
κάποτε θα σου τραγουδώ»















βαθιά θα κοιταχτούμε
και θα'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό


«μίλα μου ψιθυριστά αν μου μιλάς για αγάπη»


Μα ύστερα δεν ξέρω πώς να στο πω
Είναι και ο καιρός που αλλάζει, είναι και πως φοβάμαι πως στο τέλος θα λυγίσω
Σε αυτήν την θλίψη που περιμένει καρτερικά δίπλα μου
Ίσως φύγεις
Ίσως φύγω
Ίσως ανατείλεις
Και ίσως δύσω στέλνοντάς σου τις τελευταίες μου αχτίδες
Που σιγουριά δεν θα σου φέρουν
Αλλά ξέρεις πως ο ουρανός σκοτείνιασε για ακόμα μια φορά και το κρύο ίσως έρθει
Μα όταν οι αχτίδες φανούν το χαμόγελό σου θα είναι ξάστερο
θα είναι αληθινό
Λένε πως κάποιες αχτίδες χάνονται
εγώ απλά λέω μεταμορφώνονται σε λάμψεις ζωής ορατές σε δυο μοναχά καρδιές
Περνάς το πρίσμα μιας ραγισμένης ψυχής και καρτερικά ενώνεις τα κομμάτια
μέχρι που διακρίνεις και την δική σου κάπου εκεί κοντά

«μίλα μου ψιθυριστά αν μου μιλάς για αγάπη»
Γιατί το φως της σελήνης θα μας βρει μονάχους και το ξύπνημα της μέρας θα ζεστάνει δυο καρδιές αγνοούμενες σε μια κοιλάδα με κυκλάμινα
Έτσι, λοιπόν, θα σ’ αγαπώ και μια βραχνή κιθάρα θα αποτυπώσει όσα μια καρδιά νιώθει στο σκοτάδι
Γιατί ξέρεις πως άμα το πιστέψεις μπορείς να βρεις την χαμένη ηλιαχτίδα στο τέλος της ίριδας

αδεια σκεψη



κανε ησυχια να ακουσω τη σιωπη__

Κανείς δεν είναι εδώ κι ας χρειάζεται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

                     
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στα χέρια σας, στο λαιμό σας


                                                                               Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα