πυξίδα χαλασμένη

Έψαχνες καιρό να βρεις την ελπίδα που έχασες,
την ελπίδα που ήξερες πως ήταν φαντασία
τρέχοντας ανακάλυπτες πως ο κόσμος είναι θέατρο
ένα θέατρο με κούκλες
στιγμάτιζες την ψευτιά με ήχους, ήχους ζωής του έλεγα
σε μια νεκρή φύση βρίσκονται καθώς ξέχασες να αναπνεύσεις
γλυκός ο αέρας στην επιφάνεια μα εσύ θα πονούσες, θα κρατούσες την αναπνοή σου
Αψήφησες μια μάταιη μνήμη μα λησμόνησες πως ήταν η δική σου ζωή
Σφύριζες καθώς σε έβλεπα και μου ΄λεγες
"ο δρόμος μακρύς"
Μακρύς αλλά κυνήγησες ανεμόμυλους
η Ιθάκη ένα ξέφωτο δίχως διεύθυνση, δίχως επιστροφή
Το προτίμησες
και πίσω άφησες τον χρόνο να κρέμεται στο κλαρί που πάντα στέκει, εκεί καρτερικά,
μέσα στον μουσαμά της δικής μου ψυχής
Σκέψου και πες μου την αλήθεια... Τι έμαθες ;
Μην πληγώσεις την σιωπή, γνωρίζω
Ένδυμα άδειο, αερικό βρήκες στα ταξίδια σου
Γι' αυτό επέστρεψες τώρα πάνω στον στίχο που ταξίδευες καιρό
Γι' αυτό επέστρεψες
Ο κόσμος ένα έργο αθλίων
Οχι δεν είναι ψεύτικος, είναι ανύπαρκτος
καταλήγεις εδώ κάθε φορά, καρτερικά μαζεύεις τα δάκρυά σου και ύστερα
ξαναφεύγεις
Οχι δεν υπάρχει Ιθάκη στις καρδιές των ανθρώπων
γι' αυτό ζήσε στην δική σου
που περιμένει μες στην καρδιά σου
Αλήθεια απάντησε μου
μήπως στο τέλος δεν ταξίδεψες πουθενά ;
απάντησε μου και 'γώ θα κοιτάξω μέσα απ' του Ομήρου τη ματιά και θα σε δω,
θα αφουγκραστώ την ανάσα σου και ύστερα θα φύγω
θα φύγω μακριά, όπως κάνουν τα πουλιά του φθινοπώρου, για την δική μου Ιθάκη
όπου εκεί βασιλεύει του Θερβάντες ο ιππότης
Εκεί ίσως σε ξαναδώ
πολύχρωμη, ανέμελη όσο ποτέ
μα δεν θα σου μιλήσω για την ζωή μου
τους καημούς ενός ξενιτεμένου ναυτικού θα σου διηγηθώ
που με πήρε και μένα στο ατμόπλοιο του
Από τότε δεν σε ξαναντάμωσα παρά μονάχα τώρα
τώρα που η άγκυρα έγινε πολύ βαριά
και να ανοιχτώ στο πέλαγος, αδυνατώ
Ίσως έρθει από το βλέμμα σου ένας Άργος
αλλά άκουσε τον, δεν θα δακρύσει
όχι αυτήν την φορά
Δεν έμειναν δάκρυα να ρίξω
έζησα μια ζωή όπως μου όρισαν αυτοί
ποιοι όμως ; ποτέ δεν έμαθα
Γιατί κάποτε το σωστό ξεβάφει και ένα πρέπει εγκαθιστά μια βολική ματαιοδοξία
Την αξία της ζωής την αντίκρισε μια φορά ο Αίσωπος
μα λύγισε ενάντια στο πρέπον μια κοινωνικά άδειας ψυχής
και καθώς η Ιθάκη θα χάνεται πίσω απ' την αυλαία της σκηνής
υπόκλιση δεν θα υπάρχει
ούτε ευχαριστήριος λόγος
μονάχα ένας παράτονος ρυθμός να σου θυμίζει πως κάποτε
υπήρχε και για σένα ένας Άργος μα τώρα
δάκρυσε