διάχυτο, σιωπηλό
μία αχτίδα ξεχωρίζει
την είδες που με παραπανίσιο θάρρος τρυπάει το πάτωμα και φανερώνει τα μυστικά της
μυστικά τόσο αρχαία όσο και η ίδια
και τότε καταλαβαίνεις πως κάτι το τόσο ταπεινό γίνεται μεμιάς μια υπεροχή αδιανόητη για το νου και των δύο μας
"απλότης" ,"τελειότης "
και μόλις η αχτίδα χαθεί θα νιώθουμε αυτό το αίσθημα της έλλειψης
η ανάμνηση όμως..
οι αναμνήσεις σε κάνουν αυτό που είσαι και αυτό που θα είσαι
αναμνήσεις που τέσσερις τοίχοι δεν μπορούν να στεγάσουν
ανθρώπινες και μη, είναι αυτές που σε κάνουν να δακρύζεις μπρος σε κάθε καινούργιο
φοβάσαι ; όχι
απλά είναι κάποια οικεία μελαγχολία που σε πλησιάζει κάθε φορά που ο ουρανός αλλάζει χρώμα
θυμάσαι την μουσική ;
τότε που αντηχούσε πέρα απ το παράθυρο και έβαζε στα πόδια σου φτερά
αλήθεια είναι
οι αναμνήσεις σε κάνουν τόσο , ευάλωτα, δυνατό και πιο σίγουρο
σίγουρο πως το μόνο που ίσως χρειαστείς ποτέ είναι αγάπη
απλή αγάπη
αυτή που μένει μετά την κάθε θύελλα
αγάπη που αξίζει να αποκαλείται έρωτας
και όλα εξαγνίζονται κάτω απ' αυτό το φως ,το τόσο εκπληκτικά, ιδιόμορφο
" βαδίζοντας στο μονοπάτι που χαράχτηκε τόσο φωτεινά από νυχτερινές οπτασίες"
ε σε φχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή