όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη
λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγνώμη
Το μόνο που θα θελα κάποτε αν σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό στην λευκή καταιγίδα
σε ευχαριστώ που με έκανες να δακρύσω
είχα ξεχάσει αυτή την ελευθερία
το δάκρυ δεν είναι ελευθερία όμως, είναι σκλαβιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήθα διαφωνισω πολυ φιλε μου... δακρυζεις γιατι πονας, γιατι εισαι ευτυχισμενος, γιατι εισαι δυστυχισμενος, γιατι ερωτευεσαι, γιατι αγαπας, γιατι θυμασαι, γιατι νοιαζεσαι, γιατι πιστευεις, γιατι εχεις χασει κατι, γιατι μολις ανακαλυψες κατι, δεν πρεπει να υπαρχει συγκεκριμενος λογος.. οταν ο εσωτερικος μου εαυτος αγγιζεται τοτε δακρυζω και ναι νιωθω πολυ ελευθερος μιας και δεν εχει αγγιχθει πολλες φορες... αντιθετως.. το σχολιο μου δεν θελω να το μεταφρασεις ως "δακρυβρεχτο"... πιστευω και νιωθω καθετι που γραφω ή τουλαχιστον θελω να το πιστευω.. τελος πιστευω οτι το να μην μπορεις να δακρυσεις αο κατι που θα σε αγγιξει ειναι σκλαβια
ΑπάντησηΔιαγραφή