Ξεχασμένες Σελίδες



Μια στιγμή χρειάζεται να γίνει ο κόσμος μια νότα
Μια στιγμή μόνο, έως ότου ένας άνθρωπος δακρύσει
Αλίμονο πόσο γρήγορα το μικρό αγόρι να πέσει μπορεί
Καθώς σκοντάφτει στο αφελές του όνειρο
Πόσο γρήγορα μπορεί ένα ποτάμι να στερέψει
Κάτω από τον καυτό ήλιο του στεναγμού
ενός πληγωμένου ερωτευμένου

Κοιτάζοντας την θλίψη ενός φθινοπωρινού φύλλου
Μια ξεχασμένη σταγόνα περιπαικτικά γελάει
Καθώς κυλά μελωδικά στο σώμα του
Με έναν ψίθυρο θα του φανερώσει το μυστικό της
Με ένα φιλί την ψυχή της θα του χαρίσει

Καθώς κοιτά έξω σε μια αχανής αλλά πολιτισμένη πραγματικότητα
Ένας ποιητής αναπολεί τις ιδέες του
 Το χάραμα δεν τον νοσταλγεί και το φεγγάρι δεν τον προσμένει
Το μοναχικό άνθος του κρατάει συντροφιά
Μονάχος στην μοναξιά του

Και ο αιώνιος σοφιστής να μιλήσει δεν μπορεί
Τι εξάλλου να πει?
Άλλοτε άφωνος στεκότανε στο άκουσμα μιας λέξης
Τώρα, μένει κενός σε μια γεμάτη ψεύτικες εικόνες εποχή
Τα παλιά του όνειρα χάθηκαν
Στην προσταγή της αυγής

                                                                                                          

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος26/2/11

    καμια φορα δεν καταλαβαινω ακριβως τι θες να πεις μεσα απ αυτα που γραφεις..αλλα ειναι ωραια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος26/9/11

    απλα τελειο!!μπραβο στον ποιητη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή