και θα 'μαστε σταγόνες στο γιαλό

                                                                         Κι είν' ένα φως μες το σκοτάδι
                                                                                                                        που σου ταιριάζει να φοράς

Παράξενο ξύπνημα

Και αντίκρυ σου βλέπεις να στέκει εκείνη η γνώριμη μαύρη φιγούρα
Δεν μιλάει
Μόνο σου γνέφει
Αυτή η μαύρη πεταλούδα σε περιμένει δυο χρόνια τώρα
Καθώς ο κόσμος έγινε πια κάτοπτρο του εαυτού του
Και στιγμές γρήγορες του παίρνουν την αλήθεια

Μα να!

Κοίτα καθαρά!

Μια σκέψη ήρθε και σε συνεπήρε

Ταξίδεψε από μακριά μα δεν ξεθώριασε

Έζησε και αυτή σαν εσένα

Μα δεν ξεθώριασε

Και καθώς θα την ερωτεύεσαι

Μια πεταλούδα πολύχρωμη θα πετάξει ψηλά

Πάνω της εσύ

Μια ευχή θα γεννηθεί

Σαν άνεμος θα περνάς την πιο απόκρημνη χαράδρα
Θυμήσου τα οκτώ σφυρίγματα στο σκοτάδι και
Ξαναγέλασε
Και τότε θα δεις ότι οι ήλιοι βγαίνουν στην μέση του δεκεμβρη
Πάντα θα ανατέλλουν καταμεσής του χειμώνα

Τώρα πια μπορείς να μιλήσεις στον εαυτό σου
Τραγούδα τον δικό σου ρυθμό που θα μας φέρει πιο κοντά
Να ’ ξερες πόσο σου ταιριάζει να γελάς

στην δική σου νότα ατενίζω τα αστέρια και βλέπω αυτό που πάντα ήταν εκεί λαμπερό

φωτεινό στον ξάστερο ουρανό της ψυχής σου
το ποιητικό «μπορούμε να κατοικήσουμε» ηχεί συνέχεια στην καρδιά μου που πάει να σπάσει

και είμαι ευτυχισμένος γιατί    "Όσα έχω ζήσει, όσα έχω νιώσει, τώρα φωτίζονται ξανα, όσα για σένα βαθιά έχω σώσει μικρά γαλάζια μυστικά"

«Κάποτε θα μου δίνεις ένα βλέμμα
κάποτε θα σου τραγουδώ»

βαθιά θα κοιταχτούμε
και θα'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό