Μα ύστερα δεν ξέρω πώς να στο πω
Είναι και ο καιρός που αλλάζει, είναι και πως φοβάμαι πως στο τέλος θα λυγίσω
Σε αυτήν την θλίψη που περιμένει καρτερικά δίπλα μου
Ίσως φύγεις
Ίσως φύγω
Ίσως ανατείλεις
Και ίσως δύσω στέλνοντάς σου τις τελευταίες μου αχτίδες
Που σιγουριά δεν θα σου φέρουν
Αλλά ξέρεις πως ο ουρανός σκοτείνιασε για ακόμα μια φορά και το κρύο ίσως έρθει
Μα όταν οι αχτίδες φανούν το χαμόγελό σου θα είναι ξάστερο
θα είναι αληθινό
Λένε πως κάποιες αχτίδες χάνονται
εγώ απλά λέω μεταμορφώνονται σε λάμψεις ζωής ορατές σε δυο μοναχά καρδιές
Περνάς το πρίσμα μιας ραγισμένης ψυχής και καρτερικά ενώνεις τα κομμάτια
μέχρι που διακρίνεις και την δική σου κάπου εκεί κοντά
«μίλα μου ψιθυριστά αν μου μιλάς για αγάπη»
Γιατί το φως της σελήνης θα μας βρει μονάχους και το ξύπνημα της μέρας θα ζεστάνει δυο καρδιές αγνοούμενες σε μια κοιλάδα με κυκλάμινα
Έτσι, λοιπόν, θα σ’ αγαπώ και μια βραχνή κιθάρα θα αποτυπώσει όσα μια καρδιά νιώθει στο σκοτάδι
Γιατί ξέρεις πως άμα το πιστέψεις μπορείς να βρεις την χαμένη ηλιαχτίδα στο τέλος της ίριδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου